Among the Bankers: A Journey into the Heart of Finance (2024)

Een goede introductie tot de problematiek van de financiële bankenwereld, geschreven door een van de beste onderzoeksjournalisten van Nederland.

Joris Luyendijk heeft al een aantal goede boeken op zijn naam staan (Alleen maar Nette Mensen, Je hebt het niet van mij, maar...), waaruit zijn talent blijkt om complexe werelden als het Binnenhof of the City in Londen op een duidelijke manier te beschrijven, en ons zijn onderzoek in die werelden helder uit te leggen. Dit boek, veelal bekroond en geprezen, is misschien niet het boek wat ik het meest boeiend vond, maar wel het hetgeen met de meest dringende onderzoek.
Sinds de grote economische crisis uit 2008 is namelijk iedereen zich bewust geworden van de macht en gevaar van de banken. Hypotheek-en internetbubbels knapten, banken vielen, en veel mensen zagen bijna al hun gespaarde geld in rook verdwijnen. De (wereld)banken beloofden beterschap, maar wat blijk uit dit boek: er is sinds 2008 niets veranderd aan het financiële systeem.

Luyendijk baseert zich in zijn boek op zijn 200 interviews met bankiers, bankmedewerkers, en andere economische werknemers die werken in the City, het financiële hart van Londen. Door deze interviews verdwijnt het stereotype beeld van een arrogante, geldgraaiende man in een chic pak (vrij naar Leonardo DiCaprio in Wolf of Wall Street).
Zo werken er in de City o.a. de Tandenknarsers - de mensen die weten dat het financiële systeem verrot is, maar niet denken het systeem te kunnen veranderen in hun eentje - en de Masters of the Universe: de bankiers die dol zijn op het snelle spel van kopen, verkopen, en handeldrijven, en zich niet schamen voor hun salaris en de amorele deals die ze sluiten. 'Alles wat we doen is legaal, en iémand moet de geldzaken regelen, dus waarom haat iedereen ons zo?'

Geen aardige types, en ja, er zijn 1 of 2 bankiers net zoals Leonardo's personage, maar wat zeer duidelijk uit de interviews naar voren komt is dat de echte corruptie niet zit in de mensen, maar in het financiële systeem zelf. Sinds landen steeds meer mondiaal gaan handelen moeten banken meegroeien, en worden er steeds meer onderdelen aan de financiële machine toegevoegd om de geldstromen te laten draaien. Voeg daaraan toe de snelle ontwikkeling van de ICT, en de bankenwereld wordt één grote marionet waarbij de armen niet weten wat de benen doen, en niemand het hoofd bestuurt.

Het boek staat vol met nog meer ontluisterende ontdekkingen, maar het is een beetje jammer dat Luyendijk in het boek alleen gebruik maakt van de interviews. Het diepere onderzoek wat hij vooraf heeft gedaan om de bankenwereld te begrijpen wordt alleen benoemd, maar nergens gepresenteerd. Dat is jammer, want er had best wat meer achtergrondinformatie in dit boek gemogen; me dunkt dat Luyendijk zelfs die droge stof helder kan uitleggen. Nu valt het bankiers-jargon van Luyendijk vaak taai op je bord.

Het boek krijgt dus van mij 3 sterren: het onderwerp is namelijk interessant en actueel, maar het onderzoek had wat diepgravender gemogen. We krijgen als lezer alleen te weten wie de mensen zijn die aan de touwtjes trekken, maar wat meer informatie over de 'marionet'(= het financiële systeem zelf) had ik wel fijn gevonden. Toch is dit boek opnieuw het bewijs van Luyendijk's onderzoeks-en schrijfkwaliteiten, en eentje die zijn vele prijzen zeker heeft verdiend.

Een zeer leesbaar en leerzaam boek van Joris Luyendijk.

De meeste literatuur over de financiële wereld komt vanuit deze wereld zelf of door mensen die er juist helemaal buiten staan. De eerste variant is vaak geschreven in bijna ondoordringbaar jargon, de tweede valt vooral op door de oppervlakkige analyse van 'de' bankier. De antropologische blik waarmee Luyendijk de bankenwereld benaderde biedt daarom een zeer interessante invalshoek.

Want wie zijn nou eigenlijk die bankiers, die 'graaiers'? In elke discussie loop je het risico om te vervallen in stereotypen, en juist deze stereotypen bemoeilijken het verkrijgen van inzicht in het besproken onderwerp. De waarheid in deze is namelijk dat 'de' bankier niet bestaat.

Zoveel verschillende typen medewerkers er bij financiële instellingen zijn, zoveel zijn er in elke grote onderneming. Vanuit de 200 interviews die Luyendijk hield schetst hij een beeld van enkele van deze typen. Dit zijn allemaal mensen die door hun specifieke plek in het systeem werden zoals ze nu zijn.

Het ware probleem ligt hem echter niet in de mensen zelf maar in de onderliggende structuren waarop het financiële stelsel balanceert. Door de enorme schaal waarop megabanken functioneren (banken die zowel een zakelijk als een consumententak hebben, accountants die de boeken controleren van banken en tegelijkertijd bijklussen als consultant voor diezelfde banken et cetera), gecombineerd met de steeds geavanceerdere financiële producten die ze verhandelen is het waanzinnig moeilijk geworden om overzicht te behouden over het volledige takenpakket dat een bank beheert. Tel daar vaak verouderde en slecht tot niet met elkaar communicerende datasystemen bij op, slecht functionerend toezicht door scheve machtsverhoudingen gecombineerd met medewerkers die nul binding hebben met hun werkgever omdat ze elk moment ontslagen of weggeplukt kunnen worden... Een giftige co*cktail van perverse prikkels, kortzichtigheid en weinig verantwoordelijkheidsgevoel is het resultaat.

De hoop is dat er fundamentele veranderingen doorgevoerd worden voordat de boel écht instort. Ik vrees het ergste.

This is an interesting journalistic approach to the finance sector. The author is after answering the question of why the 2008 financial crash happened, and whether it could happen again. The answer is that most people in the financial and banking sector feel that they had nothing to do with the crash at all. The main reason was very complicated financial products that were based in subprime loans - loans to people with a high risk of not being able to pay back.

The financial system is set up so that there is an incentive to high risk behavior. It's not that the people working there are necessarily evil or greedy, but some of them are so far away removed from the lives normal people live that they can no longer relate. They are driven to earn more - for themselves, for their employer - knowing that should they not succeed, they will be out. Job security is an unknown concept. Since the 2008 crash there are more risk & compliance employees than ever - but they mostly do not dare to interfere.

The author describes the financial sector like an airplane in trouble, where it turns out that the co*ck-pit is empty. There is no one in control. This hasn't changed since 2008.

I can't help but think of Yuval Noah Harari:
“The capitalist and consumerist ethics are two sides of the same coin, a merger of two commandments. The supreme commandment of the rich is ‘Invest!’ The supreme commandment of the rest of us is ‘Buy!’ The capitalist–consumerist ethic is revolutionary in another respect. Most previous ethical systems presented people with a pretty tough deal. They were promised paradise, but only if they cultivated compassion and tolerance, overcame craving and anger, and restrained their selfish interests. This was too tough for most. [...] The new ethic promises paradise on condition that the rich remain greedy and spend their time making more money and that the masses give free reign to their cravings and passions and buy more and more. This is the first religion in history whose followers actually do what they are asked to do. How though do we know that we'll really get paradise in return? We've seen it on television.”

Als medewerker bij een bank krijg ik zelf vaak de reactie "banken? dat zijn bloedzuigers" of "geldwolven!" of "oplichters" en wat nog meer. Niet zelden blijkt het een onbegonnen werk om mijn medemens van het tegendeel te overtuigen, zo diep zit dit beeld in onze maatschappij geworteld en zo weinig weet de maatschappij over die financiële wereld. Elke poging tot uitleg resulteert steevast na 3 minuten in een geeuw en ogengerol omdat de tegenpartij gewoon geen flauw idee heeft waar het over gaat.

"Het is vast ook makkelijker om met een pakkende Hollywood film het grote publiek de ogen te openen voor de dreiging die uitgaat van asteroïden, epidemieën of buitenaardse wezens dan van zoiets abstracts als het mondiale financiële systeem in zijn huidige vorm. Dan is er de code of silence die als een deken geluiden uit de sector smoort en vervormt, en het feit dat je op school bijna niets leert over de werking van de financiële wereld. Mij is althans meer onderwezen over de oude Egyptenaren dan over banken (p. 131)".

Ik was dan ook bijzonder benieuwd naar dit boek van Joris Luyendijk, waarin hij gedurende 2 jaar lang als financiële leek op ontdekkingstocht ging in "the city", het kloppende hart van de financiële wereld in Londen, met als enige doel het voor de gewone mens begrijpbaar maken van wat er nu precies in "de banken" allemaal gebeurt, om na te gaan of alle bankiers nu werkelijk de geldwolven zijn zoals ze worden genoemd en vooral: hoe kon de crisis in 2008 tot stand komen (is het echt de schuld van "dé bank") en kan het opnieuw gebeuren. Een wonderlijk initiatief dat ik alleen maar kan toejuichen.

Ik heb het boek met veel bewondering gelezen. Luyendijk is er op twee jaar tijd dankzij honderden interviews met minstens evenveel mensen in geslaagd om een vrij realistisch beeld te schetsen van hoe het eraan toegaat bij "de banken". Hij komt gelukkig tot de conclusie dat er niet zoiets bestaat als "dé bank", en dus ook niet als "dé bankier", dat verschillende medewerkers verschillende motieven hebben en dat de crisis van 2008 niet uitsluitend kan toegewezen worden aan "dé bank", dan wel het systeem zoals het op heden bestaat, de verwevenheid met de politiek, de belangenvermenging die hier en daar een rol speelt enzoverder. Dat vind ik het goede nieuws. Want "dé bank" is géén geldwolf. Het is een bedrijf, uiteraard, dat winstgevend wil zijn, maar dat niet willens nillens mensen in het zak zet. initiatieven worden met goede bedoelingen genomen, maar lopen helaas soms fout. Wil ik dit goedpraten? Nee, dat nu ook weer niet. Want dat er een probleem is, dat is duidelijk. En dat probleem wordt mooi en begrijpelijk uitgelegd, wat het helaas niet minder angstaanjagend maakt.

Luyendijk is er - denk ik - heel goed in geslaagd om de financiële wereld begrijpelijk te maken voor de buitenwereld. Petje af. Msschien dat het boek daarom voor iemand van binnen de financiële wereld net iets te simpel, te betuttelend overkomt. Maar dat is een persoonlijke mening. Met zijn werk heeft Luyendijk precies het publiek bereikt waarvoor het bedoeld was, dus top!

Jammer alleen dat alle interviews in Londen werden afgenomen. Ok, de financiële wereld kent geen grenzen, transacties verlopen continu, mondiaal en vele banken hebben filialen wereldwijd. Toch ben ik ervan overtuigd dat de dagelijkse realiteit bij de Belgische grootbanken nog niet te vergelijken valt met deze in Londen, en dat de geschetste situaties van werkdruk en sociale zekerheid hier niet van toepassing zijn. Luyendijk geeft dat ook toe, helemaal op het einde van het boek, maar het is zeker iets voor de lezer om in het achterhoofd te houden.

Voor mij bevatte het boek niet veel nieuwe informatie, maar nu heb ik tenminste wél een fijne referentie wanneer iemand nog eens stelt dat ik voor een geldwolf werk :-)

This book is based upon a series of blogs written for the Guardian [UK] and did concern the financial world as represented by the City in London. In the blogs the journalist has tried to discover why the crash happened and how it happened. The answers are both baffling and scary and I will give you a big spoiler as that is what the book is about. Why it happened?- It did not happen we got burned and saved in the nick of time, how did it happen?- It is perhaps an inescapable fate due to the nature of the modern world of banking in which banks have become to big to fail due to its never ending way of usurping parts of various financial institutes and making it part of it. And the scary part is that they are policed by their own and are politically so well connected that it has gone beyond corruption. How many politicians do not get a nice cushy job after their political career? SO why rock the boat or attack the beast with the worldwide amounts of heads.

Most banks are owned by shareholders and they want profits and the bankers are there to provide them with the monetary assets. The turnover of staff is part of that world, amorality becomes part of the group mentality due to peer group pressure. There is so much to be really scary about in this description of the financial world and so much to be recognized by people that work in a industry aimed at obtaining profits.

While I am a social/youth-worker by profession due to a lack of work because of rebuilding our welfare system [read major cuts and a weird obsession of making a non-profit sector into a profitable sector] I have ended up in a service based company that does target customers into using more and more of their products. It is not the products or company I work for I question but it is the mentality and attitude of co-workers that puzzles me sometimes. They sometimes sell stuff they would not sell their grandmother but do gladly defend this to other people.
It is this attitude that gets shown clearly in this book and it is the core and mentality of the banking world. If we really want to change the power and madness of banking we first have to change its mentality and morality.

AN insightful book that is easily read by any lay person and gives you an insight in a world that generally gets blasted for its bonus culture which is just something we see at the service.

well recommended and I hope its gets a translation in some other languages.

Ja eh, verontrustend natuurlijk.
Het ideale boek voor een vlucht van Amsterdam naar New York.
Maar waarom vertelt de schrijver niet even hoe we deze trammelant zo snel mogelijk oplossen?
Ah, wacht. Dat is het hele punt.
Erg goede analyse. Menselijk. Inzichtelijk. Mijn respect voor antropologen is weer gestegen en mijn respect voor economen weer verder gedaald.

In the wake of the 2008 financial meltdown, Guardian journalist Joris Luyendijk wanted to find out what organisational reality might explain this most blatant of management failures. Hundreds of interviews with people recruited from all over a sprawling financial sector coalesce in the motto image of an 'empty co*ckpit'. There is no single root cause, no obvious Machiavellian plot behind global markets going into a tailspin. The problem is systemic. A governance hiatus emerges in the midst of an unruly, rhizomatic constellation of forces. Luyendijk pinpoints these forces and shows how these forces operate at different levels:Psychological: the sector's culture of meritocracy; the addiction to status; the culture of long hours and outsized bonuses that create an effect of alienation; the quasi-tribal bonds and associated social pressures in certain subsegments of the sector; the psychological strains associated with zero job security, ... Institutional: a decoupling of ownership from shareholdership; structurally underpowered oversight and risk & compliance functions; the collusion between the political establishment and the sector's top management; the increasing speed, complexity and opaqueness of financial transactions and the models and infrastructures that support them. Cultural: the amorality of a pursuit of growth at all costs, as long as it does not violate the letter of the law.

All these interacting forces provide a perfect blueprint for short-term thinking and a breeding ground of unintended consequences. The co*ckpit is empty indeed, and recent financial reforms have done nothing to change that. Hence, the world is not insulated from similar mishaps (with far-reaching political consequences as revealed by Brexit and recent American elections).

While this book offers an interesting and engaging read, the resulting insights are not as revealing as the title ("This can't be true") may want us to believe. What Luyendijk observes in the financial sector generally applies to large organisations and networks that operate in licit and illicit transnational theatres. Our epistemologies and our concepts of accountability and responsibility have not evolved with the expanding scope and the changed nature of our managerial ambitions. Despite our intuition that everything is connected to everything else, we are still wedded to a linear conception of authority, still expecting to find someone in the co*ckpit.

This is what eminent systems theorist Gregory Bateson writes:

"We (...) would do well to hold back our eagerness to control that world which we so imperfectly understand. The fact of our imperfect understanding should not be allowed to feed our anxiety and so increase the need to control. Rather our studies could be inspired by a more ancient, but today less honoured, motive: a curiosity about the world of which we are part. The rewards of such work are not power but beauty."

3,5 stars

Luyendijk dronk namens de kwaliteitskrant The Guardian anderhalf jaar lang koffie met mensen uit het bankenbestel. Luyendijk dronk namens de kwaliteitskrant The Guardian anderhalf jaar lang koffie met mensen uit het bankenbestel. Luyendijk dronk namens de kwaliteitskrant The Guardian anderhalf jaar lang koffie met mensen uit het bankenbestel etc.

3.5⭐️

Mijn hele werkzame leven verdien ik mijn brood in de financiële wereld. Vijf jaar lang stond mijn bureau in het kantoor van een Amsterdamse effectenbank. Ik herinner me een dag waarin op een van de toiletten de vloer bedekt was met brochures van dure automerken. Het waren de dagen voor de laatste grote salarisbonus, verdiend met aandelentransacties in het zeepbeljaar 1999.

De types die Luyendijk beschrijft lijken op sommige collega's uit die tijd. Ook de beperkte invloed van toezichtsregels zag ik van dichtbij. Mijn bureau lag direct achter een zogenaamde Chinese wall: een grens tussen aandelenanalisten en aandelenhandelaren. De deur in die Chinese wall, werd door mij meerdere keren per dag op verzoek van een handelaar geopend. Niet opendoen was geen optie. Ook ik had baat bij een goede verstandhouding met de collega's van de dealing room.
Voor dit soort praktijken gebruikt Luyendijk in het boek een aantal onvergetelijke metaforen.Het boek is een mustread voor kritische bank- en verzekeraarwatchers. Zeker als je er zelf je brood verdient.

Tot 2/3e van het boek gekomen. Het begon me teveel te duizelen en ik werd als maar beroerder door wat ik las.

Ik had al verschillende interviews met Luyendijk gelezen, maar het boek doet je beseffen hoe slecht het systeem is en hoezeer het kortetermijndenken heerst. Als journaliste ben ik ook jaloers op de manier waarop het boek tot stand is gekomen. Vanuit de onwetendheid blijven spitten totdat je tot dit vlot leesbare boek komt. Deze quote vat het samen:

"De belangenconflicten en perverse prikkels in het hart van de financiële wereld...zullen nog veel stof voor voorpagina-artikelen opleveren, maar blij kan ik hier niet van worden. Behalve een schrijver op zoek naar succes ben ik een burger. Als ik tot me door laat dringen hoe wankel, amoreel en explosief de mondiale financiële sector is geworden, en hoe diep verankerd, voel ik de vertwijfeling als een soort misselijkheid opkomen. Hoe komt dit ooit weer goed, of althans onder controle?"

This is a very insightful book about the reality of the financial world. It does explain to a large extent the financial institutions and the salaries,bonuses and deals. I find it intriguing that wealth is now an issue that can not be shared with friends due to the excessive amounts. What is more, there is the loss of friends and partners due to the insane hours the professionals in this financial world keep. To top it all, the fears of the credit crunch of 2008 could actually happen again. Incredible!!!

This is a scary book, but it is really insightful. I enjoyed reading it and learning more and more about this world that apparently what I thought I knew about it was nothing. It definitely made me rethink lots of things in my life. Yea, I learned so much from it.

I mean… it’s very insightful but f*cking depressing. Luyendijk spent a little over two years in the City (the financial district of London and thus the financial capital of Europe), interviewing over two hundred people. He tries to find out what went wrong in 2008, and what has changed since then. Spoiler alert: not much.

Bijna in één ruk uitgelezen. Slecht idee om mee te beginnen vlak voor de tentamens.

“Sell the forward spread and buy protection on the tightening move, use indices and add to existing position, go long risk on some belly tranches especially where defaults may realize, buy protection on hy and Xover in rallies and then the position over to monetize volatility”

De neerslag in een boek van Joris Luyendijks blog over de Londense City in de Guardian (zeg maar de Engelse NRC). Ik kocht het vrijdag, en zondagochtend had ik het uit, in de kleine uurtjes. Bepaald geen boek waar je bij in slaap valt dus. Veel mensen wijten de crisis van 2008 (en daarna) aan hebzucht, maar het ligt nogal wat ingewikkelder - en gelukkig wordt het goed uitgelegd. Dit boek zouden heel veel mensen moeten lezen. Goed geschreven en razend interessant, want het gaat ons in feite allemaal aan.
The book version of Joris Luyendijk's Guardian blog about the London City (I read the Dutch version, I don't know if there is an English version yet). I bought this Friday, and finished it Sunday morning in the wee small hours. So, far from sleep-inducing. Many people blame greed for the 2008 crisis, but it's more complicated than that, and this well-written book explains it clearly. A lot of people should read this. It's well-written and immensely interesting, actually, it concerns us all.

Un periodista que quiere entender de qué fue en realidad el crash de 2008 se dedica a hacer entrevistas (anónimas en su mayor parte, porque en banca si hablas estás fuera) a doscientos trabajadores del sector financiero de la City londinense. Poco a poco, pincelada a pincelada, entrevista a entrevista, el autor va pintando el cuadro de las finanzas globales. El autor termina el libro con unas cuantas recomendaciones imposibles (que los bancos no hagan productos con riesgo excesivo, por ejemplo, como si fuera posible poner una cota a lo excesivo de un riesgo) y en general termina con sensaciones entre el aturdimiento, la ira y el pánico. Sin llegar a compartir esos sentimientos, sí estoy de acuerdo con el autor en más del 90% de los diagnósticos y las opiniones a las que va llegando, desde mi punto de vista de un insider de la industria. Muy recomendable. Instructivo y claro.

Bijna onmogelijk te zeggen wat ik erger vind: mijn onwetendheid van voor dit boek, of de desillusie na. Luyendijk doet hard zijn best een toegankelijk en vlot geschreven uitleg te geven, maar dat laat je daarom niet minder ongelukkig achter. Nu weer een roman met fictieve personages, om het vertrouwen in de maatschappij weer wat te herwinnen.

Moet op mijn tenen staan om het te proberen te begrijpen. Opgevoed met "je hoort niet over geld te praten" en "eerst sparen dan nadenken dan uitgeven" is dit een enge wereld die beschreven wordt. Amoreel lijkt de overtreffende trap van immoreel, zonder een enkel gevoel.

Angstaanjagender dan een horrorfilm, urgenter dan eender welk nieuwsitem.

Ongelofelijk interessant boek, en dat over een onderwerp waarvan ik nooit had gedacht dat het mij zou kunnen boeien. Helaas wel met een dieptreurige inhoud, om cynisch van te worden.

Een uitstekend boek uit 2015, maar nog steeds actueel. Schrijnend is dat het beeld dat ik van met name zakenbanken had, bevestigd wordt en eigenlijk nog erger is dan ik dacht. Joris schetst op heel duidelijke manier dat er meerdere soorten bankiers zijn en het niet één soort is, maar dat overkoepelend - na het lezen van dit boek - in mijn beeld de meest dominante soorten bankiers de Masters of the Universe zijn en verder die clusters van bankiers die puur gericht zijn op Poen of Podium: niet iedere bankier gaat voor geld (niet allemaal), maar er zijn er ook die gaan voor aandacht, status, aanzien: een Podium, en dat streven gaat ten koste van elkaar en anderen. Geen loyaliteit van hen naar de bank, ook niet van de bank naar hen, en ook niet naar elkaar. Het is een cultuur en mentaliteit die verre van de mijne is en na het lezen van dit boek misschien nog wel verder en meer verwerpelijk is dan ik hem al vond. En het erge is: ondanks de crash van 2008 is er in die mentaliteit en egocentrische werkwijze van de meest dominante clusters van bankiers niks veranderd. Niets. Dus de volgende crash is een kwestie van tijd. Al noemt Joris 2008 een bijna-crash, omdat we mondiaal aan een echte ramp ontsnapt zijn door (belasting-)geld en geluk. Een échte bankencrash laat op zich wachten. En de banken zorgen ervoor, zo geeft hij aan, dat de politiek hierin meegaat en geen weerwoord geeft, laat staan ertegen in verzet gaat en optreedt. Een alarmerend boek, ook anno 2021 nog.

"It cannot be true": this book by Dutch journalist is based on his blogs for the Guardian about the City of London and the life of big Finance after the big financial crisis. He wants to find out how the City works and whether they have learned from their previous mistakes leading to the near-breakdown of the system. Or can the system collapse once more? The code of silence - the omerta of the financial world- made it hard for him to find bankers and deal makers willing to give an interview. I listened to this book travelling to and from my work place and it was definetely not reassuring.

The author compares the financial system anno 2020 to a flight without a pilot in the co*ckpit. Nobody seems to have an idea about the system as a whole and the products are too complex. The same risks are taken and the megabanks have not been split up and are still too big too fail should anything go wrong again. No matter which party rules a country, it seems impossible to impose rule on the banking sector.

I did not know a lot about banking to be honest, but this author provided some useful insights.

I do have mixed feelings about the book. It ends in the same starting point. It’s clear there is a problem on the banking system, but it’s not clear if we have had learned the 2008 crisis lessons yet. I like the author’s methodology to breach the banking secrecy, even though, in my view, it was not enough to clarify all weaknesses of the current banking system.

“The next global financial blow-up will begin with an IT crash.”

Net zoals andere sectoren ontsnapt de financiële sector niet aan de nefaste gevolgen van doorgedreven fragmentatie en specialisatie van arbeid. Werknemers vervreemden van hun werk en hun omgeving en voelen zich over het algemeen niet erg verantwoordelijk wanneer de boel bijna crasht. Tegelijkertijd laat het boek mooi zien dat je niet elke bankier over dezelfde kam mag scheren. Mijn beeld van de sector is daardoor genuanceerder en vollediger geworden. Desalniettemin: BAH!

"Gaat globalisering eigenlijk wel samen met nationale democratie. Hoe krijg je zonder een mondiale regering de mondiale financiële sector weer onder controle? En als je vindt dat zo'n wereldregering onhaalbaar of onwenselijk is, betekent dat dan niet dat mondiaal opererende financiële instellingen ook onhoudbaar zijn?

Dat is de lege co*ckpit."

Reread in het licht van de onrust rondom omvallende banken afgelopen week en het wordt me weer duidelijk hoe fragiel ons economische/bancaire systeem is en dat wat extra buffers en iets meer regulering het systeem niet opeens stabiel maken maar enkel wat pleistertjes op flink bloedende wonden zijn. Ik ben altijd wel fan van Joris Luyendijk en zijn stijl van onderzoeksjournalistiek en dit boek is daarop geen uitzondering.

Cool piece of journalistic writing about the banking world in the City, and the specifics about the financial almost-crash in 2008. Made the complicated systems much more understandable to me, combined with engaging writing and interesting interviews.